Έλα και δες που η ψυχή μου αιμορραγεί
Κοίτα και γέλα τώρα που αργοσβήνει
Ειν’ φονικό -μέσα στον ήλιο- το πρωί
Κάθε σου βλέμμα λάμα έχει γίνει
.
Θέλεις αναίμακτο το θάνατο να δεις
Είσαι φονιάς που με βαμβάκι σφάζει
Με ενοχές ; Πάντως με φόβους ζεις
Μα ξέρεις λες! Τίποτα δεν αλλάζει
.
Κοίταξα κι είδα κόλαση στα μάτια σου
Καθρέφτες είναι που ‘δα μέσα τα δικά μου
Κάτι έχω γράψει, ψάξε στα κιτάπια σου
Μες στο κορμί σου είναι κύτταρα μου. Τ.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου